Yine!

Yine öyle bir gece.

İçimde teslim olduğum bir kaç gündür süren yabancısı olmadığım bir burukluk.

Hoş geldin.

Biliyorum fazla kalmayacaksın. Ancak zaman zaman birbirimize ihtiyacımız oluyor işte; kabul edelim.

Teslim olalım.
Hayat işte. Sen de bir parçasısın, ben de. Kabul edelim.

Gel beraber duygularımızı kâğıda dökme ihtiyacımızı beraber giderelim. Yazalım.

Öyle bir yazı olsun ki, umut da katılsın aramıza, hüzün yalnız kalmasın, sevgi oluşsun.

Öyle bir yazı olsun ki, içinde haftanın sekizinci günü olsun. Mevsimlerimiz beş tane aylarımız on üç olsun. Günlerimiz yirmi beş saat sürsün. İki güneşimiz iki ayımız olsun. Dostumuz da bir artsın. Hayata bakış açımız da. Ve o açı dünyayı değiştirsin. Doğru artı bir iki olsun ama yanlış...

Yanlış bir eksilsin yok olsun. Olur mu?

Olur. Bu yazıda hepsi olur. Öyle kuvvetli ki o kalem bu kağıt. Herşeyi mümkün kılarlar.

Kim bilir, belki yazılan hayata da yansır, güzel olur.

Bak işte umut geldi. Ne de güzel yakışıyor çevresine. Gel kardeşim, gel otur, sen de yaz.

Yaz. İnancımızı yitirmememiz gerektiğini yaz. Seni aramıza kabul etmemiz gerektiğini yaz. Arada bir hüzünü de ağırlamamız gerektiğini de.

Vah, hüzün. Sensiz bir hayat düşünemiyorum. Doğru yolu bulmamız için sana o kadar ihtiyacımız var ki. Seninle tanışmamış insan, seni damarlarında hissetmemiş kişi, senin hakkını vermemiş olan nasıl doğruyu yanlıştan ayırt edebilir ki?

Ve işte... hepiniz ayağa kalkın ve saygıyla sevgiyi selamlayın. Buyur edin. O herşeyin çaresi. Herşeyi tamamlayan. Her derde deva olan. O önce kendimizde oluşmalı. İlkin kendimizi sevmeliyiz ki başkalarını sevebilelim. İlkin kendimizle barışık olmalıyız ki başkalarıyla barışık yaşayabilelim. Öyle sıradan değil, gerçek sevgiden bahsediyoruz. Hakkıyla sevmekten. Sevgiyle dolmaktan. Sevgi herşeyin başı olmayabilir ama herşeyin sonu olmalı. Ve nihayetinde şükretmeliyiz. Bu duyguları yaratıp bize sunan Rabbimize. Şükürler olsun.

B.T.