Waarlijk. Ik aanschouw en oog. Oog bedroefd dat het de regel is. De regel dat levenspartners het ware geluk niet vinden of hebben verloren. Met name mijn generatie. En de vorige. En ... verder kan ik niet terugkijken. De vorige generaties hadden ook niet altijd de luxe om de ware liefde te vinden of gelukkig te worden. Ze waren meer dan wij bezig met brood op de plank brengen. Bezig met verantwoordelijkheden. Met "overleven". Ik kijk om me heen. Ware geluk, rust en liefde in de relatie bereiken - zonder jezelf voor de gek te houden - is de uitzondering op de regel. Wanneer breekt de dag aan dat dit de regel wordt? Dat ongelukkig zijn in de relatie een uitzondering is? Ergens gaat er iets goed fout. Mijn verdriet hierom, vervormd zich in drift. En deze laat mij van binnen schreeuwen: "IK WIL EEN UITZONDERING WORDEN! Anders kies ik voor de eenzaamheid."
B.T.
