22 Şubat 2013 Cuma

21 Şubat 2013 Perşembe

Pluk de dag en Gedenk te sterven


De combinatie van beide visies is terug te vinden in de levensbeschouwing van de Koran.

B.T.

Carpe diem is een Latijns spreekwoord dat Pluk de dag betekent. De zinsnede is afkomstig van de Romeinse dichter Horatius (Ode 11 uit Boek 1). Carpe diem dient als metafoor ter aansporing om de dag van heden te gebruiken en om niet tot morgen uit te stellen wat vandaag gedaan kan worden in de zin van de Stoa of het Epicurisme. Horatius zag zichzelf als epicurist. De context is
[...] sapias, vina liques, et spatio brevi spem longam reseces. dum loquimur, fugerit invida aetas: carpe diem quam minimum credula postero.
Vertaling:
[...] wees wijs, zeef de wijn en tot een kort tijdsbestek moet je je lange termijn inkorten. Terwijl wij praten ontsnapt de jaloerse tijd: pluk de dag en reken zo min mogelijk op morgen
Later werd carpe diem ook wel hedonistisch opgevat als "geniet zo veel mogelijk van de dag van heden".

Memento mori is een Latijnse zin die traditioneel wordt vertaald als Gedenk te sterven of Denk eraan te [moeten] sterven. Vrijere vertalingen zijn Bedenk dat u sterfelijk bent of Denk aan je eigen sterfdag. Het is het devies van de Trappistenorde. De spreuk komt al voor op zilveren Romeinse bekers.

Tertullianus meldt dat tijdens een triomftocht door Rome een slaaf achter de triomfator op zijn zegewagen stond die hem in het oor fluisterde "Respice post te! Hominem te memento!" (Kijk achter je! Bedenk dat je slechts een mens bent!). Dit om te voorkomen dat de triomfator zich verheven zou voelen, waar de Romeinen "als de dood" voor waren (zie ook Tarquinius Superbus). Dit verhaal wordt echter door geen enkele moderne schrijver bevestigd.

Het memento mori ligt dicht bij een ander Latijns thema, het carpe diem (pluk de dag). Het christendom heeft er echter een geheel eigen betekenis aan gegeven, met slechte vooruitzichten als men te veel erop los leeft.

Bronnen:
Zie ook:

18 Şubat 2013 Pazartesi

Ne yapıyoruz?

Yaz yazma

Yazmak isterim yazamam, nefsim alıkoyar.
Anlatmak ister dertli gönlüm, kim sorar?

Bir parçam diler, diğeri ha bire erteler.
Bir yazının değeri nedir? Kim belirler?

Kim için yazarım? Yazar bir yazar?
Ancak okurun dilediği kadar değerli değil mi yazılar?

Bunları düşünmeli mi yazar; düşünmüş mü yazarlar?
Yazarın yazması gerekmez mi samimiyetle sayfalar?

Neden? Kime?
 Kendisi için mi? Senin için mi?

Harfler, kelimeler, cümleler ya yazarın biriktirdiği hazineler.
Ya da harfler, kelimeler, cümleler yazarın ikram ettiği hediyeler.

Hazine saklamayı sevmiyorum.
Herşey paylaşıldıkça güzel.

Buyur sana iki-üç satır kelimeler.
Nihayetinde değerini okuyan belirler.

B.T.

12 Şubat 2013 Salı

Oku okuma

Okumak boş iş sadece bilgi edinmekse
Bilge olmak anlamsız amaca hizmet etmezse
Gayenin aslını bilmek şart derdin istikametse
Nihayetinde iman ve amel mesele hesaba çekilmekse

B.T.